Frankrijk 2013

Dag 14 - Donderdag 29 augustus - Rhône-Alpes - Savoie - Montagnole

De dag begon bewolkt, maar voor vandaag stond ons doel al vast. We gaan naar Saint-Christophe la Grotte bij Les Echelles.

Om te voorkomen dat we 'alweer' uit lunchen gaan nemen we wat sandwiches mee. Als we rond 11.00 uur vertrekken heeft de zon de wolkjes al verdrongen stijgt de temperatuur boven 20°C uit.

Eenmaal ter plekke staan de grotten aangegeven als Site de Saint-Christophe. Op dat moment weten we niet beter, dus negeren we dit bord. Wel zien we Saint-Christoph la Grotte, waar we dus naar toe rijden. Eenmaal ter plekke blijkt de grot toch op de eerder genoemde lokatie te zijn, maar een oude man wijst ons op een oude Romeinse Brug, nog geen 300 meter verderop.
Dit is inderdaad heel interessant. Een oude gemetselde boogbrug overspant een riviertje. Dit riviertje stroomt door een diepe canyon die we een paar honderd meter kunnen volgen.

Dan terug naar de grotten. Voor € 8.00 p.p. kopen we entree biljetten en moeten nog een half uurtje wachten op de volgende rondleiding.
Ondertussen eten we onze sandwich en kijken naar een grote groep kinderen, varieërend tussen kleuters (sommigen nog met een speen in hun mond) en ongeveer 10 jaar. Ze doen onder leiding allerlei spelletjes en zijn allemaal heel enthousiast.
Het terrein leent zich er ook voor. Een brede ongeplaveide wandelweg met aan beide zijden hoog oprijzende rotsen en flink veel hoge bomen. Gewoon een hele mooie canyon dus. In de rotsen veel holtes en spleten waar ook in gespeeld kan worden.

Ons groepje groeit tot ca 12 personen. Als de gids arriveert, blijkt de groep van zes Fransen nog geen kaartje te hebben gekocht. Ze dachten dat het gratis was, maar willen wel mee. Oh ja, hoe moet dat nu met dat kind in de wandelwagen? Kan die zo wel mee? Diepe zucht!
Beide mannen vertrekken om kaartjes te gaan halen, zo'n 300 meter terug en het kind moet maar gedragen worden.

Eindelijk kunnen we vertrekken. De gids is een vlotte meid en doet haar best voor ons om niet te snel te praten. De temperatuur in de eerste grot is 9°C, dus we hebben ons jasje aan.

De grot zelf is mooi en redelijk authentiek gelaten buiten een geëgaliseerd voetpad en wat electrische verlichting. Hier en daar moeten we ons bukken vanwege het lage plafond.
Op het einde moeten we dezelfde weg terug, weer naar buiten het ruwe voetpad op en een paar honderd meter omhoog lopen naar de tweede grot. Dit is een heel ander type. Langs de wanden hangen touwen, want er wordt ook aan speleologie gedaan. Wij lopen echter langs de wand over een hoge ballustrade, wat er af en toe best griezelig uitziet.

Al met al een leuke ervaring in een fraaie grot. Op het einde hoeven we niet dezelfde weg terug, maar over een spiraal trap naar beneden, waar we weer in die schitterende canyon uitkomen.

Hier staat een enorm groot plakkaat uitgehakt waar Romeinse schrift op staat. Dan beginnen we onze weg terug naar de ingang en naar boven.

Overigens zou op deze plek ook een cache moeten liggen, maar de satelliet verbinding valt herhaaldelijk uit of de coördinaten draaien door. Ik geef dit dus maar op.

Dan rijden we door naar Les Echelles en het dorp Entre deux Guiers.
Het doet vriendelijk aan en we parkeren om een kopje Grand café te halen. Naast het café ligt een patisserie, waar Nelle twee vruchtengebakjes voor nu direct bij de koffie haalt en twee schuimgebakjes voor vanavond.

Op weg door Saint-Christophe sur Guiers piept de GPS bij een lokatie die maar 160 meter van de doorgaande weg afligt ( La marmite de Gargantua ).
We parkeren de auto en ik ga op onderzoek uit. Natuurlijk loopt die route omhoog en vlak bij die lokatie aangekomen, ligt de cache waarschijnlijk net 30 meter aan de ander kant van de berg. Ik zet de pas erin en slaag erin om 150 meter verder een afslag te vinden zodat ik nu boven de cache uitkom. Ik kijk recht in een enorm diep gat in de rotsen. Dit is creepy en kan de cache lokatie niet zijn, dus maar weer terug. Vrijwel aan het begin sla ik een wildpad in en kom na enig geklauter bij een tunneltje die op zijn beurt weer halverwege dat diepe gat uitkomt. Een unieke ervaring, dat wel.
De cache is met de hint snel gevonden en ik spoed we weer naar Nelle. Deze keer heeft het wachten niet zo lang geduurd.

In Saint Pierre d'Entremont ligt weer een cache ( La chapelle aux 10 000 martyrs ) nog geen 100 meter van de weg midden in het dorp. Die pik ik even mee. Het is een magnetische strip waartussen een logpapiertje geklemd zit. Makkie dus!

Dan is het mooi geweest en we rijden over de Col du Granier naar huis.

Nelle gaat op haar gemakkie avondeten maken en ik mag lopend vanuit onze gîte nog even die cache ophalen ( en passant devant la carrière ) die op 360 meter afstand ligt.
Ik kan er vrij recht-toe-recht-aan naar toe lopen, over een tractorpad, door een weiland en ......, stik! De laatste 90 meter omhoog door het kreupelhout.
Ik baan mij een weg naar boven en kom tenslotte op een smalle asfaltweg uit. De cache is snel gevonden en ik heb geen zin om weer door het kreupelhout te rossen, dus ik volg braaf de weg. Deze weg had ik overigens ook moeten gebruiken om op nog geen 5 meter van de cache uit te komen. Gewoon even (weer) niet opgelet.
De asfaltweg voert in een grote boog in de richting van Les Meuniers, veel te ver van onze gite af. Ik heb echter geen keuze meer en loop zeker 2 kilometer in plaats van die 360 meter in vogelvlucht.

Thuis gekomen is het eten bijna klaar en na mij te hebben opgefrist kunnen we aan tafel.

In de avond nemen we eens thee in plaats van koffie en eten het schuimgebak op. Wel zoet, maar heel lekker.

Onze gîte: 73G160104, Le Mas Du Clos