Nepal 2001

21 September - Kathmandu

Na het uitstappen in Kathmandu worden wij door een spandoek verwelkomd als de eerste toeristenvlucht van dit seizoen. In de aankomsthal in de rij voor de douane en paspoort / visum controle. De rij vordert langzaam. Uiteindelijk komen wij zonder problemen door de controle en kan de bagage opgehaald worden. OAD staat ons op te wachten en geeft ons de laatste reisbescheiden. Vervolgens wijzen zij ons door naar een busje aan het andere einde van het parkeerterrein. Buitengekomen worden wij belaagd door een massa dragers die natuurlijk allemaal tegelijk hun diensten aanbieden. Wij kiezen er één uit en deze drager (of eigenlijk duwer van het wagentje) brengt onze bagage halverwege de parkeerplaats. Daar wordt het bagagewagentje overgenomen door een andere drager en tezamen lopen ze naar het OAD busje. Ondertussen komt er nog een derde drager bij. Bij het busje aangekomen hebben wij natuurlijk geen roepies en in plaats van de gebruikelijke 20 roepies geven wij aan de eerste drager $1; circa 60 roepies teveel. De andere twee dragers willen ook hun deel. Wij houden onze poot stijf en ze proberen hun deel bij de eerste drager te halen. Afin, ze zien maar.
Bij het OAD busje aangekomen gaat de bagage apart in een klein busje. Die zal tot voor de deur van het hotel rijden. Het personenbusje is te groot voor de nauwe straatjes van de wijk Thamel van Kathmandu en zal buiten de Thamel stoppen. Wij wachten op de rest. En wachten. En wachten. OAD personeel komt enkele malen de boel controleren maar er ontbreken nog mensen. Naderhand blijkt dat deze personen ervoor gekozen hebben om hun visum op Kathmandu Airport te regelen. Dat verloopt uiterst traag. Wij hangen ongeveer twee uur rond op het parkeerterrein. Bedankt jongens! Bij de bagageauto blijven twee stuks bagage op de grond staan in plaats van ingeladen te worden. De onze natuurlijk. In de bus is het te warm en dus kies ik voor een positie op het parkeerterrein waar ik mijn bagage in de gaten kan houden. Geen bagage ingeladen, wij niet in de bus. Het is 28 graden, heiig en benauwd. Uiteindelijk krijgen wij het sein dat iedereen aanwezig is, wordt onze bagage ook ingeladen en gaan wij op weg.

Nieuwsgierig kijken wij naar buiten. Bouwvallen, rommel, vuil, koeien, armetierige winkeltjes, bouwvallige kraampjes, veel verkeer dat zich luid toeterend een weg baant. Ik krijg zo'n gevoel van: Gaat dit onze vakantie worden? Ik weet het zo net nog niet en ben zeker niet blij. Aan de rand van de Kathmandu / Thamel stopt de bus en mogen wij onder leiding van een gids met al onze handbagage naar het Guest House hotel lopen. Acuut worden wij door allerlei bedelaars aangeklampt. Wij zijn duidelijk verse prooi voor ze. Het zal ons wel aan te zien zijn. De Thamel winkeltjes maken iets goed. Het ziet er gezellig, maar oh zo anders uit. Wij banen ons een weg door de menigte en zeggen herhaaldelijk NO tegen bedelaars van allerlei pluimage. Ook de gebrekkigen ontbreken niet. Lammen op een plankje met gammele wieltjes, iemand zonder benen met stukken autoband om de stompjes. Het is me een onthaal wel. Plotseling een oase van rust. Wij lopen over de inrit van het hotel. Bij de ingang staan groen geüniformeerde bewakers die ongewenste gasten tegenhouden. Een gezellig terras bevindt zich voor de ingang. Eerst maar eens inchecken. "Invullen en vouchers please". Vouchers? Ik kijk Els aan en die legt het me maar eens uit. Afin, ergens weet ik de OAD reservering vouchers op te diepen en ga het registratie formulier invullen. Na dit ritueel krijgen wij de sleutel en mogen naar de vierde etage. Het Guest House doet best gezellig aan. Uhhhhh, geen lift. Een drager pakt de koffers en brengt ze naar onze kamer. Weer geen roepies, dus maar weer $1. Onze kamer is eenvoudig maar doelmatig Het dakterras is vlakbij en geeft een mooi doch heiig zicht op de omgeving. In de verte de Swayambhunath, oftewel oneerbiedig Apenheul genoemd vanwege de vele apen. Wij pakken onze koffers uit en kunnen in de hal van het hotel probleemloos onze dollars omwisselen voor roepies. Op het terras voor het hotel even acclimatiseren met een kop koffie. Bij het eerste het beste supermarktje om de hoek gaan wij flessen water halen. Hier kunnen wij ook Internetten. Bij The Cyber Trek staan ruim 15 Pc's te wachten op gebruik. Wij sturen gauw een eerste bericht naar de kinderen en belangstellenden. De verbinding is goed en kost 1 roepie per minuut. Dat kunnen wij wel opbrengen. Een uurtje uitrusten en dan maar eens rondkijken in de Thamel. Ik voel me al gauw op mijn gemak hier. Zo'n verscheidenheid aan winkeltjes en artikelen. Een gezellig sfeertje, ondanks de bedelaars waar wij nog duidelijk aan moeten wennen. 's Avonds kiezen wij een restaurant uit in de Thamel, vragen onze steak "well done" (goed doorbakken) en drinken colaatjes erbij. Niet te laat naar bed. Het matras is tamelijk hard, het wemelt van de duiven op een smal randje voor ons open raam. Soms fladdert er een tegenaan. Het raam staat open, dus zouden ze ook naar binnen kunnen. Raam dus maar op een kiertje. Als wij net een beetje insluimeren, komen onze buren thuis. Alsof ze in onze kamer staan. Er worden een paar flinke winden gelaten en er wordt gedouched. Waarom klinkt dat $#@&# alsof ze in onze kamer staan? Bed uit en op onderzoek. Het probleem is snel gevonden. Onze scheidingsmuur loopt niet door tot aan de glazen voorgevel. Er is een spatie van ruim vijf centimeter en iets nader onderzoek leert dat de andere kant van die muur in hun douche ruimte uitkomt. Dan wordt het bij de buren stil en proberen wij de slaap te vatten, wat uiteindelijk moeizaam lukt.

Deze site biedt informatie gebaseerd op ervaringen opgedaan tijdens de vakantie van 2001. De auteur is niet aansprakelijk voor fouten en/of onvolkomenheden. Indien U vragen of nadere informatie heeft, schrijf dan naar: Jos Storken