Eerst door een security check, waar we moeiteloos doorheen komen. Bij het douane loket krijgen we tegen inlevering van de twee papiertjes onze paspoorten weer terug. Bij een volgend loket krijgen we tegen inlevering van ons plastic labeltje onze boardingcard, waarvan de plaatsen al uitgegeven zijn. Het is dus niet meer mogelijk om een mogelijke voorkeur te reserveren. Tenslotte nog een security check van de persoonlijke bagage. Alles wordt overhoop gehaald en ik krijg het aan de stok met een beambte die mijn fotocamera batterijen als zeer gevaarlijk bestempelt en in wil nemen. Over de twee videocamera accu's wordt niets gezegd. Net als ik het pleidooi dreig te verliezen, komt zijn superieur langs die aangeeft dat het wel in orde is. Met een diepe zucht kunnen we aan boord.
De vlucht naar Kathmandu vertrekt om 12.30 uur en verloopt vlot. Er hangen echter veel wolken zodat er weinig bergen te zien zijn. We vullen een inreiskaart in en om 14.15 uur staan we in de rij voor een visum. Eerst moeten we hiervoor Euro 26,- betalen en dan in de rij blijven staan voor de documenten. De afhandeling verloopt erg langzaam, maar gestaag. Na een paspoort controle en security check kunnen we onze bagage ophalen en zijn we in Nepal.
Bij de uitgang kom je in soort serre. Dit is een ruimte waar men zichtcontact heeft met de buitenwereld, echter zonder besprongen te worden door "touts" (taxi en hotel ronselaars). Hier wachten wij op René van Stichting Veldwerk.René kiest voor ons een taxi die net mensen heeft afgeleverd bij de vertrekhal en op het punt staat om leeg te vertrekken. De chauffeur brengt ons voor 160 roepies naar de Thamel, in plaats van de $20,- die de wachtende taxi's vragen. Wij laten vooral onze bagage niet aanraken door "vriendelijke" dragers, want dit kost direct dollars!
In Hotel Mustang worden wij vriendelijk ontvangen door Bachu de manager en de dames Maya en Tsering.
We krijgen een prima kamer met douche en toilet. Het bed is groot; een breedslaper van 175cm. We zetten onze bagage in een hoek en gaan eerst met René een kopje koffie drinken op het dakterras. De zon schijnt en het is warm. Heerlijk! Hotel Mustang is rustig gelegen in een zijstraatje van de Thamel aan de kant van Kantipath.
Na onze spullen te hebben uitgepakt, gaan we eerst even kijken hoe de Thamel erbij staat. Er is nog niets veranderd en er heerst nog dezelfde gezellige drukte. Of is het misschien toch minder druk dan vorige jaren? We worden niet eens lastig gevallen door straat venters.
Dan verzamelen wij wat meegebrachte spullen uit Nederland en gaan naar de taxi halte op de hoek, waar wij Will en mensen van Summum ontmoeten. Er wordt onderhandeld over de prijs naar het ShangriLa gebied, waar het kindertehuis Hamro Niwas ligt. Voor 60 roepies per taxi worden we voor de deur afgeleverd.
De ontvangst is zeer hartelijk. Auntie (de "moeder" van alle kinderen) en de meeste kinderen herkennen ons nog en de begroeting is nogal stormachtig. Auntie zet thee voor ons en René leidt de Summum groep rond. Wij dollen wat met de kinderen en maken een praatje met Auntie.Tegen etenstijd is het voor de kinderen eerst tijd voor meditatie. Ze zitten allemaal stil op de grond en laten zich niet door de bezoekers afleiden. Als daarna de dal bhat gegeten wordt, staan we ervan te kijken hoeveel de kleintjes weggestouwd krijgen. Wij eten mee en schuiven de dal bhat nog onwennig met onze vingers naar binnen. De kinderen zingen "papagaaitje leef ie nog".
Even handen afspoelen en we worden gevraagd om in hun persoonlijke schriften of boekjes iets te schrijven. Bij het afscheid krijgen we een stapel tekeningen en armbandjes en met een luid "Doei doei" van de kinderen gaan wij met René nog even natafelen in restaurant 1905.
