Thailand 2006

Dag 2 - Donderdag 26 oktober - Bangkok

Op het vliegveld wisselen we onze eerste Euro's in voor Baht en halen onze koffers van de transportband. Dat is goed gegaan en iedereen heeft zijn bagage.

Een taxichauffeur staat met ons naambordje te zwaaien en we blijven bij de uitgang staan wachten terwijl hij de taxi ophaalt. Ondanks de vroege tijd, is het al erg druk op de weg, staan we in de file en doet de taxi ruim een uur over het ritje naar het Classic Place Hotel op de Petchbury Road.

Bij het inchecken moeten we 1000 Baht borg betalen voor het mogelijk verlies van onze elektronische deur sleutel en gebruik van de mini bar. Gelukkig kunnen we onze kamer al betrekken, want het is nog voor 12.00 uur. Het hotel is in tweeën verdeeld; het hotel met kamers, zwembad en receptie en aan de overkant van de parkeerplaats de andere hotelkamers en het restaurant. Wij belanden aan de overkant, waar we via het restaurant de lift nemen naar onze kamer. De kamer is prima, met ligbad, tv en airco. De bell boy zet de airco aan en na een fooitje besluiten we om nog maar iets te ondernemen. De warmte zal wel even wennen zijn; het is ruim boven de 30 graden.

In dit hotel bevindt zich ook het hoofdkantoor van onze reisorganisatie, Expattours.

Ab Korpel, de manager, is even afwezig, maar de meisjes in het kantoor staan ons te woord.
Het blijkt dat ons hotel op de kaart wel in het centrum ligt, maar niet echt op loop afstand van bijvoorbeeld Chinatown. Wel heeft het goede verbindingen, o.a. een snelboot, de metro, de skytrain en natuurlijk taxi's en tuk tuk
Die snelboot lijkt ons wel wat en de meisjes van het kantoor leggen ons uit hoe we die moeten gebruiken. Eerst gaan we echter even bijkomen van de reis.

De aanlegsteiger van de snelboot is vlakbij; bij het verlaten van het hotel rechtsaf en dan na 35 meter rechtsaf de hoek om waar het metro station ligt. Even verderop, nog voor de brug, ligt de aanlegsteiger. Hier moeten we de boot hebben die naar rechts over Klong San Sap vaart.
Binnen vijf minuten komt er een boot aangestormd en stopt voor de aanlegsteiger, echter zonder aan te meren. Er wordt een touw om een paal geslagen en passagiers springen op de kade of de boot. Er zijn weinig vrije plaatsen. Nelle heeft echter problemen met haar knieën en kan niet zo eenvoudig op de boot stappen. Na enig gestuntel zijn we erop en onder veel bekijks van de passagiers laten we ons zo goed en kwaad mogelijk op de houten bankjes zakken. De boot heeft een enorme motor en wacht niet af tot wij plaats hebben genomen. Rondom de boot lopen jongens met een helm op die aan/afmeren en de tickets verzorgen. Die helmen zijn wel nodig, want de boot stuift met flinke vaart onder lage bruggen, pijpen en elektriciteitsleidingen door. Wij moeten 15 Baht per persoon betalen en doorvaren tot het eerste eindpunt.
Langs de zijkanten kan een zeildoek opgehesen worden, wat wel nodig is ook, want het stinkende water spat behoorlijk. Zeker bij het passeren van een tegenligger bewijst dit zeil zijn nut. Na een aantal stops gaat iedereen van boord en moeten we overstappen op de tweede snelboot. Hetzelfde gestuntel van ons bij het in/uitstappen, maar dan in vliegende vaart in de richting van het centrum.


Bij een grote brug is het eindpunt, maar nog niet het door ons beoogde centrum. Een paar tuk tuk willen ons wel voor 40 Baht per twee personen verder brengen (er kunnen maar twee passagiers per tuk tuk in) naar diverse Wat (tempels).
Wat zijn er genoeg. Eigenlijk willen we naar Wat Pho, maar die zou tot 14.00 uur gesloten zijn (wat achteraf onzin is). We hebben echter genoeg alternatieven en zij brengen ons naar Wat Indrawihan “Luang Pho To”, een gigantische staande Boeddha van 32meter hoog en 11meter breed. Imposant zijn zijn grote voeten. Er liggen meerdere bezienswaardigheden op dit complex.





De vermoeidheid slaat echter toe en we besluiten terug te gaan. Nu ontspint zich echter een dialoog met de beide tuk tuk chauffeurs. Zij willen graag wat benzine coupons verdienen door een kleermakerij en een sieraden winkel te bezoeken. Hoewel we weten dat we gebruikt worden, laten we het voor deze ene keer gebeuren. We stoppen voor de winkel, wandelen naar binnen en via een grote boog weer naar buiten, waarbij we gedienstige verkopers snel afwimpelen of omzeilen. De chauffeurs zijn tevreden en leveren ons weer bij de aanlegsteiger af. We nemen ons voor dat dit meteen de laatste keer zal zijn dat we ergens naar toe gebracht worden, wat wij niet willen.
We worden iets handiger met het op de boot springen en in korte tijd zijn we weer terug bij het hotel. In het hotel kiezen we als lunch hapje twee gebakjes uit een vitrine en een kop koffie. Inmiddels is Ad Korpel van Expattours aanwezig en maken we kennis. Hij geeft ons wat tips en adressen en overhandigt ons de vouchers voor onze Thailand trip en Cambodja tour.

We gaan een paar uur relaxen en spreken af rond 18.00 uur weer op stap te gaan. Het lukt Nelle om een tukje te doen, mij echter niet. Ik geef het op en neem een bad. Uiteindelijk voelen we ons beiden weer voldoende opgefrist voor de avond.

Op advies van Expattours moet het mogelijk zijn om voor 150 tot 200 Baht een taxi op straat te vinden die ons naar Khao San Road wil brengen. Dat blijkt toch iets moeilijker. De eerste twee chauffeurs vinden het te ver weg en weigeren. De taxi service van het hotel vraagt eerst 500 Baht en zakt dan naar 400 Baht. We besluiten om met de metro te gaan, die ons in ieder geval een eind in de goede richting moet brengen.

Het metro station is dus om de hoek. We kopen kaartjes voor 28 Baht p.p. aan het loket voor de bestemming het Hua Lamphong Railway Station en krijgen elk een zwarte fiche. We weten nog niet wat we hiermee moeten, want de man achter het loket spreekt geen Engels. Bij het poortje gekomen, blijkt dat je het muntje bij de sensor moet houden. Nelle aarzelt, het poortje klapt voor haar neus dicht en de fiche is gedeactiveerd. Iemand van Security ziet dit gebeuren en helpt haar er doorheen. Na even puzzelen begrijpen we het station schema en gaan naar het juiste perron.
Het metro station ziet er superschoon uit. De instap naar de metro is volledig gesloten met een glazen wand en gaat pas open als de metro tot stilstand is gekomen. In de metro staat de airco op volle kracht aan en is het ijzig koud. Als we op onze bestemming zijn gekomen, moet je de fiche in de gleuf van de poortjes automaat laten vallen. Ik duw hem er echter in, wat de machine blijkbaar niet goed vindt. Er moet weer iemand van Security aan te pas komen om mij erdoor te helpen. We zijn ook wel echte amateurs.


Hoewel het op de kaart een klein stukje is, blijkt Khao San Road toch nog een flink stuk te zijn en nemen we een metertaxi. Nelle zit voorin en checkt of de meter ook aan staat. De rit begint met het standaard tarief van 35 Baht. Voor 56 Baht worden we netjes afgeleverd.

Het is druk op Khao San Road en op ons gemakje slenteren we rond. Het is tijd voor het avondeten en we vinden een aardige locatie waar we iets van onze gading kunnen vinden en ook nog naar de bedrijvigheid buiten kunnen kijken. We nemen het ervan en wandelen naderhand door de drukte.
Op een mini terrasje nemen we nog een colaatje en kopen wat flessen water bij een 7-Eleven. We zijn doodmoe na deze eerste actieve dag en zoeken een taxi die ons naar het Hua Lamphong Railway Station wil terugbrengen. Geen probleem en voor 60 Baht zijn we er. De rest doen we met de metro.
Als we uitstappen weten we niet zeker welke voetgangers exit we moeten hebben. Natuurlijk kiezen we de verkeerde en belanden aan de andere kant van de vreselijk drukke weg waar het hotel aan ligt. We besluiten het verkeer te trotseren en met gevaar voor eigen leven (zo voelt het tenminste) steken we over naar het hotel.


Het is nog even tijd om de tegoedbon voor een welkomstdrankje op te maken aan de bar. Dan is het echt bedtijd.